Σάββατο, Νοεμβρίου 05, 2011

bridge the... gap..!

Έχεις νιώσει ποτέ την αίσθηση του κενού στη ζωή σου? Και δε μιλάω για το κενό από άτομα, φίλους, γονείς, αισθήματα ή συναισθήματα… είναι ένα άλλο κενό που δε μπορείς να το εξηγήσεις, να το περιγράψεις… ένα κενό πιο.. καταστροφικό θα τ’ ονόμαζα… ;) Στιγμές που νιώθεις πως δεν αξίζει τίποτα, πως έρχεται η συντέλεια του κόσμου, πως δε σ’ αγαπάει κανείς, πως είσαι μόνος σου , πως τίποτα δεν έχει νόημα πια κτλ. Κτλ.

Ξέρεις, τελευταία μου συμβαίνει συχνά…

Μα… στο τέλος, αργά ή γρήγορα…
πάντα υπάρχει κάτι, πάντα βρίσκω κάτι έστω τόσο δα μικροσκοπικό που ξέρω πως αξίζει… πάντα ακόμη κι όταν νιώθω τη συντέλεια του κόσμου τόσο κοντά, διαπιστώνω στο τέλος πως δεν έχει έρθει ακόμη… Συνεχώς ανακαλύπτω ότι τελικά υπάρχουν άτομα που μ’ αγαπάνε και είναι στη ζωή μου για να μου το δείχνουν όταν έχω αμφιβολίες. Και μόνος στην ουσία δεν είσαι ποτέ.. έχει διαφορά το “επιλέγω να νιώθω μόνος » με το «είμαι πραγματικά μόνος μου”. Το νόημα που δε βρίσκω διαπίστωσα πως το δίνω εγώ τελικά όπου θέλω και κάθε φορά που χάνεται μπορώ να βρω ή να δημιουργήσω κάτι καινούργιο για να το δώσω...! Άλλωστε στο χέρι μου δεν είναι?

Και με όλο αυτό θέλω να πω πως τελικά τίποτα από όσα νόμιζα πως θα γίνουν δεν έγιναν… κι αν κάτι χάθηκε έμαθα πια πως αργά ή γρήγορα θα έρθει κάτι άλλο να το αντικαταστήσει (επαρκώς ή μη) αλλά… thats life, σωστά?

Τα περισσότερα από όσα συμβαίνουν στη ζωή μας είναι τόσο απλά… Έχουμε όμως μια τάση να τα περιπλέκουμε και να τα μπλέκουμε τόσο πολύ που στο τέλος μας είναι αδύνατο να τα ξεμπλέξουμε και να τα αντιμετωπίσουμε… Ίσως απ’ την άλλη να μας αρέσει κιόλας να κάνουμε τη ζωή μας λίγο πιο δύσκολη, λίγο πιο μπερδεμένη... Ξέρεις, ανάλυση της κάθε κίνησης, φράσης, λέξης, τόνου φωνής, μορφασμού… ανάλυση γραμμάτων, σημείων στίξης, emoticon… Ανάλυση κάθε συναισθήματος, διάθεσης... ανάλυση, ανάλυση, ανάλυση!

Σε κάθε μικρή ‘αποτυχία’ μας χάνεται ο κόσμος όλος ενώ στην ουσία βλέπουμε, αργότερα έστω, πως δεν είχε χαθεί παρά μόνο ένα μικρό κουταλάκι νερού της θάλασσας… σε μια κουταλιά νερού πνιγόμαστε στην τελική... και το χειρότερο είναι πως δε ξέρουμε ούτε πώς να κολυμπήσουμε.. ;)

Γι’ αυτό οι σχέσεις έγιναν τόσο περίπλοκες.
Γι’ αυτό συνεννοούμαστε με δυσκολία ή και καθόλου.
Γι’ αυτό αγαπάμε με όρους.
Γι’ αυτό δειλιάζουμε να ρισκάρουμε.
Γι’ αυτό διαλέγουμε πάντα τα λάθος.
Γι’ αυτό ακολουθούμε συνήθως το ‘πρέπει’ κι όχι το ‘θέλω’.
Γι' αυτό φοβόμαστε να εκφραστούμε.
Γι’ αυτό κλεινόμαστε στους εαυτούς μας και αποφεύγουμε να ΝΙΩΣΟΥΜΕ.

Και όλο αυτό για την περιπλοκότητα ξεκίνησε γιατί δε μπορώ να πω δυο απλές κουβέντες σε έναν άνθρωπο ίσως επειδή… φοβάμαι. Μπορεί και την απόρριψη..

Μην αναρωτηθείς πώς συνδέεται η αρχή με το τέλος του
post…Δε ξέρω.

Προφανώς θα συνδέεται σ’ εκείνο το σημείο που είσαι έτοιμος να πεις κάτι σημαντικό και λες "δε το χέζεις, άλλη φορά"... και το κενό μεγαλώνει...

3 σχόλια:

  1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Απ'ολα οσα μπορει να αντιμετωπισει στην ζωη του ενασ αν9ρωποσ ..η μοναξια ειναι ο χειροτεροςς αντιπαλος! Ομωσ σε μια πολη..που ειναι ΓΕΜΑΤΗ μονους αν9ρωπους....ειναι δυνατον..να μαστε πραγματικα μονοι;;;

    ααα...+μη φοβασαι να ρισκαρειις!
    Ουτε να κανεισ λα9η.... κι επειδη παντα ταιριαζω και καποιο στιχακιιι: << χωρις ρισκο χανω την ουσια, χωρισ ρισκο κλεβω εκκλησια, χωρις ρισκο + στην τρελα φτανω...και στα σιγουρα δεν εζησα ποτε...>> <3 <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. αγπη μουυ <3..! συμφωνώ μαζί σουυυ, απλά νομίζω πως η μοναξιά συνήθως δν έχει να κάνει με το πόσοι ανθρωποι υπάρχουν γύρω σου αλλά με το πόσο κοντά τους νιώθεις, γι αυτο κ ειναι απο τους χειρότερους αντιπάλους... <3 :))

    και ναιι, όπως πάντα τα στιχάκια σου όχι απλά τιαριάζουν, μετράνε κιόλασ.. <3 τελειο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή