Κυριακή, Φεβρουαρίου 07, 2010

hmm... a little untittled.!


Κέρινα καράβια λουσμένα από ηλιοβασίλεμα…
Χάνεται ο νους, η μνήμη, η ψυχή… σε αυτά που ποτέ δε θα λιώσουν…
Κάγκελα σκουριασμένα όχι από το χρόνο
Αλλά από την υπομονή, την ελπίδα… σε αυτά που ποτέ δε θα έρθουν…
Και όσα ξεχάστηκαν είναι κάπου εκεί, βυθισμένα σε ωκεανούς
σα θησαυροί που το ροδοκόκκινο άγγιγμα σου θα ξυπνά σε κάθε αυγή…
Σεντούκια από κάρβουνο, ανεκτίμητης αξίας...
Κάρβουνο που όμως δε πύρωσε ποτέ…

Και ότι δεν υπήρξε γκρεμίζεται χωρίς να έχει ζήσει
Από σκιές του ορίζοντα που δε κοίταξες ποτέ….
Τυπωμένα πρόσωπα, χαμόγελα, συντρίμμια σε ένα χαρτί που τείνει κι αυτό να βυθιστεί…
Μα τα κέρινα καράβια ξεπροβάλλουν ξανά… όχι σε θάλασσα…
Πάντα φωτεινά, πλημμυρισμένα από το ηλιοβασίλεμα τους.. στη στεριά…
Κι ότι λείπει θα σκορπίσει τις στιγμές που δεν ήρθαν ποτέ
Χωρίς να σε λυπεί ή να σε ευχαριστεί…
Απλά θα σκορπιστεί… σα τη σκόνη που σκόρπισε το βιαστικό πέρασμα σου στις μυρωδιές ανέγγιχτων μονοπατιών…

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 05, 2010

Ξημερώνει μεσάνυχτα...




Θύελλα αναμνήσεων...
Κυκλώνας προσδοκιών...
Στοπ!
Απολογισμός ζωής,
Μια στιγμή σιωπής...
Ξέχασες κάτι?
Χαρές που έλιωσαν,
Στιγμές που διαβρώθηκαν,
Αναμνήσεις που σκούριασαν...
Μια νύχτα ατελείωτη
πνιγμένη σε γκρίζο ποτάμι..
Ανεμοστρόβιλος εμπειριών,
καταιγίδα λαθών...
Για στάσου!
Παντού καταστροφή...

Μπόρα καρεκλοπόδαρων αναποδιών
μέσα στο σκότος που ψάχνεις το φως..
Μέρα - νύχτα, σαν, σιωπή - ησυχία
Η μουσική - μελωδία...
Ειρωνεία?
Ξημερώνει μεσάνυχτα...
Δε με πιστεύεις??