Κέρινα καράβια λουσμένα από ηλιοβασίλεμα… Χάνεται ο νους, η μνήμη, η ψυχή… σε αυτά που ποτέ δε θα λιώσουν… Κάγκελα σκουριασμένα όχι από το χρόνο Αλλά από την υπομονή, την ελπίδα… σε αυτά που ποτέ δε θα έρθουν… Και όσα ξεχάστηκαν είναι κάπου εκεί, βυθισμένα σε ωκεανούς σα θησαυροί που το ροδοκόκκινο άγγιγμα σου θα ξυπνά σε κάθε αυγή… Σεντούκια από κάρβουνο, ανεκτίμητης αξίας... Κάρβουνο που όμως δε πύρωσε ποτέ…
Και ότι δεν υπήρξε γκρεμίζεται χωρίς να έχει ζήσει Από σκιές του ορίζοντα που δε κοίταξες ποτέ…. Τυπωμένα πρόσωπα, χαμόγελα, συντρίμμια σε ένα χαρτί που τείνει κι αυτό να βυθιστεί… Μα τα κέρινα καράβια ξεπροβάλλουν ξανά… όχι σε θάλασσα… Πάντα φωτεινά, πλημμυρισμένα από το ηλιοβασίλεμα τους.. στη στεριά… Κι ότι λείπει θα σκορπίσει τις στιγμές που δεν ήρθαν ποτέ Χωρίς να σε λυπεί ή να σε ευχαριστεί… Απλά θα σκορπιστεί… σα τη σκόνη που σκόρπισε το βιαστικό πέρασμα σου στις μυρωδιές ανέγγιχτων μονοπατιών…
Θύελλα αναμνήσεων... Κυκλώνας προσδοκιών... Στοπ! Απολογισμός ζωής, Μια στιγμή σιωπής... Ξέχασες κάτι? Χαρές που έλιωσαν, Στιγμές που διαβρώθηκαν, Αναμνήσεις που σκούριασαν... Μια νύχτα ατελείωτη πνιγμένη σε γκρίζο ποτάμι.. Ανεμοστρόβιλος εμπειριών, καταιγίδα λαθών... Για στάσου! Παντού καταστροφή... Μπόρα καρεκλοπόδαρωναναποδιών μέσα στο σκότος που ψάχνεις το φως.. Μέρα - νύχτα, σαν, σιωπή - ησυχία Η μουσική - μελωδία... Ειρωνεία? Ξημερώνει μεσάνυχτα... Δε με πιστεύεις??
Μαύρα μεσάνυχτα στη σκοτεινή σοφίτα του μυαλού σου... Θολά οράματα στη σκουρόχρωμη ψυχή σου... Σκουριασμένα πόμολα στην υπεροπτική καρδιά σου... Τόνοι σκόνης στις εγκαταλελειμμένες επιθυμίες σου... 'Άμετρο μέτρο στις αληθοφανείς υποσχέσεις σου... Δυο μαργαριτάρια στα αλαζονικά μάτια σου και... Μια γκρίζα ελπίδα, να θυμηθείς πως, κάποτε υπήρξες και εσύ... κυνηγός ονείρων...!!!
Η αγάπη είναι ένα περίπλοκο συναίσθημα… Περίπλοκο γιατί υπάρχουν χιλιάδες τρόποι να τη δείξεις, να τη δώσεις, να τη νιώσεις… γιατί αν και χωρίζεται σε «είδη» - φιλική, μητρική, οικογενειακή, ερωτική κτλ.- ξέρεις πως το συναίσθημα είναι το ίδιο… πάντα…! Γιατί, αν και υπάρχει για να δένει τους ανθρώπους… πολλές φορές κάτι στραβώνει με αποτέλεσμα να τους απομακρύνει.
Όταν αγαπάς τα δίνεις όλα. Γιατί απλά σου αρκεί να βλέπεις αυτούς που αγαπάς χαρούμενους. Αυτό φτάνει. Και είναι τόσο εύκολο επειδή ξέρεις ότι και αυτοί σε αγαπούν και όταν χρειαστεί θα κάνουν κάτι παρόμοιο. Το δύσκολο είναι να αγαπάς αυτούς που.. σε μισούν… Τι γίνεται τότε?
Τότε είναι που η αγάπη πονάει. Όταν δεν είναι αμοιβαία… μετατρέπεται στο χειρότερο συναίσθημα που μπορείς να νιώθεις. Αντί να σου φέρνει ευτυχία σε οδηγεί στη δυστυχία… Και προσεύχεσαι να μη την είχες νιώσει ποτέ, να μην ήξερες τι είναι… Και ύστερα έρχονται και οι σκέψεις τύπου «δεν πρόκειται να ξαναγαπήσω», «τι νόημα έχει να αγαπάς»?
Και τέτοιες στιγμές.. ενώ τριγύρω σου έχεις τόσους που θέλουν να σε βοηθήσουν εσύ δε τους βλέπεις. Και αν σου λένε πως είναι δίπλα σου… εσύ δε τους νιώθεις…! Γιατί είσαι κολλημένος – κάποιες φορές τυφλωμένος- και τους κλείνεις πόρτες, παράθυρα απομακρύνοντας τους από σένα. Ξες, τότε είναι χειρότερα γιατί μένεις πραγματικά μόνος… Και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τη μοναξιά – πίστεψέ με-.! Εκτός και αν σε κάνει να σκεφτείς – που συνήθως έτσι γίνεται- και καταλάβεις τι έκανες. Τότε αυτοί που σε αγαπούσαν πραγματικά θα σε αγαπούν ακόμη και θα είναι εκεί όταν τους ψάξεις. Και θα συνειδητοποιήσεις πως τόοοοσο καιρό ένιωθες μόνος γιατί εσύ «διάλεξες» να νιώθεις μόνος. Ενώ ήσουν περιτριγυρισμένος από αγάπη εσύ δεν την έβλεπες.
Και με όλο αυτό θέλω απλά να πω πως η αγάπη δε σταματά ποτέ. Ίσως κάποια στιγμή να διακοπεί όμως δε μπορεί να σταματήσει. Όπως ένα ποτάμι κυλάει πάνω από κοφτερά βράχια και πέτρες, έτσι και η αγάπη περνάει από δυσκολίες και εμπόδια όμως ποτέ δε σταματά. Και τα δυο προσπερνούν τα αντίστοιχα εμπόδια –ίσως κάποιες φορές με το τίμημα να διακοπούν- όμως δεν παύουν να υπάρχουν!! Και τα ποτάμια είναι άλλωστε δίπλα μας – τα βλέπουμε- και η αγάπη :P.
Οπότε να ξέρεις πως, αν κάποια στιγμή σε πληγώσει,κοίτα γύρω σου και θα δεις πως κι αν ένας δεν σου έδωσε τη δική του… υπάρχουν πολλοί άλλοι που στη δίνουν καθημερινά.!!! Αυτοί αξίζουν… και αυτοί να ξες ότι θα μείνουν… ως το τέλος…!!! <3>
