always there...!

Μέρες ‘άτονες’, ‘μουντές’, ‘συννεφιασμένες’…
Κι εσύ εκεί.
Μέρες ‘ηλιόλουστες’, χαρούμενες…
Κι εσύ πάλι εκεί..
Άγχη, ανησυχίες, αποτυχίες…
Εκεί…
Διάθεση, κέφι, επιτυχίες…
Ξανά εκεί…
Κατήφοροι και ανήφοροι…
Εκεί.
Φόβοι και θάρρος…
Εκεί.
Αμφιβολίες και σιγουριά…
Εκεί.
Νεύρα κι ηρεμία…
Εκεί.
Σπασμένες καρδιές και ξαναενωμένα κομμάτια…
Εκεί.
Ψέματα και αλήθειες…
Εκεί.
Δάκρυα και χαμόγελα…
Εκεί.
Μαχαιρώματα και αγκαλιές…
Εκεί.
Αποχωρήσεις και συναντήσεις…
Εκεί.
Τέλη και αρχές…
Εκεί.

Και η αλήθεια είναι πως οτιδήποτε ακόμη κι αν σκεφτώ να γράψω, το ‘εκεί’ θα είναι πάντα η λέξη που θα μπορεί χωρίς την παραμικρή αμφιβολία να το συνοδεύει… Και ξέρεις γιατί?
-Γιατί κάθε φορά που σκέφτομαι μια οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μου τον τελευταίο ένα χρόνο, κατά έναν μαγικό τρόπο είσαι και εσύ ΕΚΕΙ μέσα… Στα καλά και τα κακά, τα δύσκολα και τα εύκολα, τα όμορφα και τα άσχημα…
-Γιατί μπορώ να σου εμπιστεύομαι πράγματα και να είμαι ήσυχη ότι τα ‘αφήνω’ σε καλά χέρια.
-Γιατί ακόμη κι όταν είμαι στα χειρότερα μου, μαζί σου τα ξεχνάω.
-Γιατί κάθε φορά που μετράω όλα αυτά που μου «λείπουν», σκέφτομαι ότι έχω εσένα δίπλα μου και αυτό μου αρκεί! Αλήθεια μου αρκεί.!

Και τι να τα κάνεις όλα τα άλλα στην τελική αν δεν έχεις αληθινούς φίλους να τα μοιραστείς? Να χαρείτε, να κλάψετε, να στενοχωρηθείτε, να γελάσετε, να πέσετε, να σηκωθείτε, να πανηγυρίσετε, να νευριάσετε, να παίξετε, να θυμώσετε, να διασκεδάσετε, να αράξετε, να ονειρευτείτε μαζί…! Τί νόημα έχει να είσαι με τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής σου, να πάς ένα ταξίδι στο μέρος των ονείρων σου, να ζήσεις το πιο όμορφο όνειρο της φαντασίας σου και να μην έχεις κάποιον να το μοιραστείς? Τι αξία έχει το χαζό/τρομακτικό/τρελό/αστείο όνειρο που είδες στον ύπνο σου, ο χαζοχαρούμενος τύπος που χαζογελούσε μόνος στο δρόμο, ο νέγρος που σε ακολουθούσε για ένα hakuna matata, ο τουρίστας που ενθουσιάστηκε με τον Θερμαϊκό και σου ζήτησε να τον φωτογραφήσεις την ώρα που έσκυβε να πλατσουρίσει με το νεράκι του, τα γενέθλια σου ή ο/η πρώην σου που εμφανίστηκε ξαφνικά από το πουθενά αν δεν έχεις κάποιον να νοιάζεται να τα ακούσει? Θα σου πω εγώ… ΚαΜΜία.!
Και πραγματικά για όλα τα παραπάνω νιώθω πολύ τυχερή που σε γνώρισα… έστω και αργά…! Η αλήθεια βέβαια είναι πως αυτό το ‘αργά’ ίσως πρέπει να το κόψουμε κάποια στιγμή… σημασία δεν έχει ο χρόνος που χάσαμε άλλα αυτός που περάσαμε μαζί… και ήδη αρκεί για να μπορώ να πω πως έχουμε δημιουργήσει αναμνήσεις ζωής…

Σε ευχαριστώ λοιπόν που είσαι πάντα ΕΚΕΙ… και σε ευχαριστώ που με έχεις κάνει να πιστέψω το ‘πάντα εκεί’ σου… σε ευχαριστώ που μου απέδειξες πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι αληθινοί και που είσαι εδώ να μου το αποδεικνύεις κάθε μέρα. Σε ευχαριστώ που πιστεύεις σε εμένα ακόμη κι όταν εγώ σταματάω και σε ευχαριστώ που τα άσχημα τα μετατρέπεις σε όμορφα με μια μόνο σου συμβουλή, κουβέντα, λέξη…! Σε ευχαριστώ που μου δίνεις θάρρος για διάφορα πράγματα (κι ας μη βλέπεις ότι όντως μου το έδωσες :P)..!

Και το ποστ αυτό είναι αφιερωμένο σε σένα, που ξέρω πως ‘κρυφοκοιτάζεις’ αυτό το μπλογκ, (κατάλαβες, μην αναρωτηθείς καν και μη συγκινηθείς … ;p)!! Σε σένα και στη sis… Είχα πράγματι πολλές/ +οο αφορμές για να σου αφιερώσω παρόμοιο ποστ, άλλα λίγο οι κινήσεις σου σε μια σημερινή στιγμή, λίγο κάτι διάσπαρτες σκέψεις και λίγο κάτι συγκρισεις, με οδήγησαν και με ενέπνευσαν να το γράψω σήμερα…
Πάντα εκεί λοιπόν! Εκεί και εδώ, εδώ και εκεί! Πάντα εκεί κι εγώ, σε όλα και για όλα… να το θυμάσαι…!!

P.S. Και δευτερευόντως αφιερωμένο σε όλη την υπόλοιπη παρεούλα… για τις αξέχαστες στιγμές που περνάμε μαζί.!

all I wanted....

Δεν ήθελα να ‘μαι δικιά σου, να σου ανήκω «για πάντα»…
Ήθελα απλά να είμαι εκεί για σένα…
Να θέλεις, να με αφήνεις, να μπορώ να είμαι εκεί για σένα…
Δεν ήθελα λέξεις πολλές, μεγάλες ή εντυπωσιακές…
Ήθελα λίγες κι αληθινές… όμορφες, άσχημες… δε θα με πείραζε… αρκεί να ήταν αληθινές...
Και δεν ήθελα υποσχέσεις, πάθη, μεγάλα αισθήματα και μεγάλα συναισθήματα…
Ήθελα μόνο να μπορώ να σ’ αγγίζω, να σε φιλάω, να σ’ έχω στην αγκαλιά μου και μετά να χώνομαι δικιά σου και να ξεχνάω όλα τα άλλα…
Και δεν ήθελα εξηγήσεις κι εξομολογήσεις …
Ήθελα απλά να μ’ αφήνεις να βλέπω τι νιώθεις… σε ένα βλέμμα, σε μια έκφραση, σ' ένα χαμόγελο σου… χωρίς μάσκες και γρίφους…
Δεν ήθελα να είσαι δικός μου… να μου ανήκεις…
Ήθελα απλά να μην ανήκεις ταυτόχρονα και κάπου αλλού…
Ούτε να με χρειάζεσαι, να με έχεις ανάγκη και να με θέλεις συνέχεια κοντά σου ήθελα…
Μια μικρή, πολύ μικρή γωνίτσα στην καρδιά σου ζητούσα, για να μη νιώθεις ότι τη βαραίνω… Δε θα τη βάρυνα…!
Ήθελα μόνο να είσαι δίπλα μου κι εσύ, χωρίς πήγαινε - έλα…
Να κλείνω τα μάτια και να είσαι εκεί…
Και μετά, όταν τα ανοίγω να σε βλέπω πάλι εκεί…
Ήθελα αλήθειες… μόνο αλήθειες…
Ήθελα λιγότερα -πολύ λιγότερα- απ’ όσα δεν τόλμησες καν να φανταστείς ποτέ σου…

what about... after goodbye?

Μετά απο Ένα Αντίο...

Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις… μαθαίνεις

…με κάθε αντίο μαθαίνεις ..!

by Χόρχε Λούις Μπόρχες

.. at the appropriate time...

Αν περιμένεις την κατάλληλη στιγμή για να κάνεις κάτι.. δε θα το κάνεις ποτέ.. ;) Ακόμη κι όταν νιώθεις πως ήρθε η στιγμή που περίμενες, πάντα, κάτι μικρό στο πίσω μέρος του μυαλού σου θα σου ψιθυρίζει ‘περίμενε, ίσως στο μέλλον υπάρξει μια λίγο πιο κατάλληλη για να πεις ή να κάνεις το τάδε’…

Κι αν δεν είσαι αρκετά τολμηρός ή αν δεν έχεις κουραστεί να περιμένεις αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή , θα κάθεσαι να περιμένεις εκείνη την λίγο πιο… κατάλληλη… την λίγο πιο σωστή… η οποία όμως δε θα έρχεται ποτέ…

Μέχρι να κουραστείς θα ψάχνεις συνέχεια… μέχρι να εξαντληθείς… μέχρι τότε…

Γιατί όταν κουράζεσαι να ψάχνεις είναι που μαθαίνεις να βρίσκεις…

Γιατί τελικά δεν υπάρχουν κατάλληλες στιγμές… υπάρχουν απλά τολμηροί άνθρωποι που εκμεταλλεύονται την κάθε στιγμή… ;)!

bridge the... gap..!

Έχεις νιώσει ποτέ την αίσθηση του κενού στη ζωή σου? Και δε μιλάω για το κενό από άτομα, φίλους, γονείς, αισθήματα ή συναισθήματα… είναι ένα άλλο κενό που δε μπορείς να το εξηγήσεις, να το περιγράψεις… ένα κενό πιο.. καταστροφικό θα τ’ ονόμαζα… ;) Στιγμές που νιώθεις πως δεν αξίζει τίποτα, πως έρχεται η συντέλεια του κόσμου, πως δε σ’ αγαπάει κανείς, πως είσαι μόνος σου , πως τίποτα δεν έχει νόημα πια κτλ. Κτλ.

Ξέρεις, τελευταία μου συμβαίνει συχνά…

Μα… στο τέλος, αργά ή γρήγορα…
πάντα υπάρχει κάτι, πάντα βρίσκω κάτι έστω τόσο δα μικροσκοπικό που ξέρω πως αξίζει… πάντα ακόμη κι όταν νιώθω τη συντέλεια του κόσμου τόσο κοντά, διαπιστώνω στο τέλος πως δεν έχει έρθει ακόμη… Συνεχώς ανακαλύπτω ότι τελικά υπάρχουν άτομα που μ’ αγαπάνε και είναι στη ζωή μου για να μου το δείχνουν όταν έχω αμφιβολίες. Και μόνος στην ουσία δεν είσαι ποτέ.. έχει διαφορά το “επιλέγω να νιώθω μόνος » με το «είμαι πραγματικά μόνος μου”. Το νόημα που δε βρίσκω διαπίστωσα πως το δίνω εγώ τελικά όπου θέλω και κάθε φορά που χάνεται μπορώ να βρω ή να δημιουργήσω κάτι καινούργιο για να το δώσω...! Άλλωστε στο χέρι μου δεν είναι?

Και με όλο αυτό θέλω να πω πως τελικά τίποτα από όσα νόμιζα πως θα γίνουν δεν έγιναν… κι αν κάτι χάθηκε έμαθα πια πως αργά ή γρήγορα θα έρθει κάτι άλλο να το αντικαταστήσει (επαρκώς ή μη) αλλά… that’s life, σωστά?

Τα περισσότερα από όσα συμβαίνουν στη ζωή μας είναι τόσο απλά… Έχουμε όμως μια τάση να τα περιπλέκουμε και να τα μπλέκουμε τόσο πολύ που στο τέλος μας είναι αδύνατο να τα ξεμπλέξουμε και να τα αντιμετωπίσουμε… Ίσως απ’ την άλλη να μας αρέσει κιόλας να κάνουμε τη ζωή μας λίγο πιο δύσκολη, λίγο πιο μπερδεμένη... Ξέρεις, ανάλυση της κάθε κίνησης, φράσης, λέξης, τόνου φωνής, μορφασμού… ανάλυση γραμμάτων, σημείων στίξης, emoticon… Ανάλυση κάθε συναισθήματος, διάθεσης... ανάλυση, ανάλυση, ανάλυση!

Σε κάθε μικρή ‘αποτυχία’ μας χάνεται ο κόσμος όλος ενώ στην ουσία βλέπουμε, αργότερα έστω, πως δεν είχε χαθεί παρά μόνο ένα μικρό κουταλάκι νερού της θάλασσας… σε μια κουταλιά νερού πνιγόμαστε στην τελική... και το χειρότερο είναι πως δε ξέρουμε ούτε πώς να κολυμπήσουμε.. ;)

Γι’ αυτό οι σχέσεις έγιναν τόσο περίπλοκες.
Γι’ αυτό συνεννοούμαστε με δυσκολία ή και καθόλου.
Γι’ αυτό αγαπάμε με όρους.
Γι’ αυτό δειλιάζουμε να ρισκάρουμε.
Γι’ αυτό διαλέγουμε πάντα τα λάθος.
Γι’ αυτό ακολουθούμε συνήθως το ‘πρέπει’ κι όχι το ‘θέλω’.
Γι' αυτό φοβόμαστε να εκφραστούμε.
Γι’ αυτό κλεινόμαστε στους εαυτούς μας και αποφεύγουμε να ΝΙΩΣΟΥΜΕ.

Και όλο αυτό για την περιπλοκότητα ξεκίνησε γιατί δε μπορώ να πω δυο απλές κουβέντες σε έναν άνθρωπο ίσως επειδή… φοβάμαι. Μπορεί και την απόρριψη..

Μην αναρωτηθείς πώς συνδέεται η αρχή με το τέλος του post…Δε ξέρω.

Προφανώς θα συνδέεται σ’ εκείνο το σημείο που είσαι έτοιμος να πεις κάτι σημαντικό και λες "δε το χέζεις, άλλη φορά"... και το κενό μεγαλώνει...

Everybody Leaves...

Τελικά, όσο πιο κοντά έρχεται κανείς με κάποιο πρόσωπο,

τόσο απομακρύνεται από τον εαυτό του ...
Και συχνά η απομάκρυνση αυτή δεν είναι πάντα ευχάριστη...
Και έρχεται η ώρα που το πρόσωπο αυτό φεύγει...
-γιατί "σ' αγαπώ" δε σημαίνει ταυτόχρονα και πως "θα 'μαι πάντα εδώ"...-
-γιατί αργά ή γρήγορα 'όλοι φεύγουν' στην τελική..-
και τότε δεν ξέρεις τι σου λείπει περισσότερο ...
Ο εαυτός σου ή αυτός που έφυγε ...? ?

Truths....

... Κανείς δε φοβάται το σκοτάδι, φοβάται αυτό που κρύβει μέσα του...

... Κανείς δε φοβάται τα ύψη, φοβάται την πτώση...
... Κανείς δε φοβάται τα ρίσκα, φοβάται την ήττα...
... Κανείς δε φοβάται να πει σ' αγαπώ, φοβάται την απάντηση...