Μέρες ‘άτονες’, ‘μουντές’, ‘συννεφιασμένες’…
Κι εσύ εκεί.
Μέρες ‘ηλιόλουστες’, χαρούμενες…
Κι εσύ πάλι εκεί..
Άγχη, ανησυχίες, αποτυχίες…
Εκεί…
Διάθεση, κέφι, επιτυχίες…
Ξανά εκεί…
Κατήφοροι και ανήφοροι…
Εκεί.
Φόβοι και θάρρος…
Εκεί.
Αμφιβολίες και σιγουριά…
Εκεί.
Νεύρα κι ηρεμία…
Εκεί.
Σπασμένες καρδιές και ξαναενωμένα κομμάτια…
Εκεί.
Ψέματα και αλήθειες…
Εκεί.
Δάκρυα και χαμόγελα…
Εκεί.
Μαχαιρώματα και αγκαλιές…
Εκεί.
Αποχωρήσεις και συναντήσεις…
Εκεί.
Τέλη και αρχές…
Εκεί.
Και η αλήθεια είναι πως οτιδήποτε ακόμη κι αν σκεφτώ να γράψω, το ‘εκεί’ θα είναι πάντα η λέξη που θα μπορεί χωρίς την παραμικρή αμφιβολία να το συνοδεύει… Και ξέρεις γιατί?
-Γιατί κάθε φορά που σκέφτομαι μια οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μου τον τελευταίο ένα χρόνο, κατά έναν μαγικό τρόπο είσαι και εσύ ΕΚΕΙ μέσα… Στα καλά και τα κακά, τα δύσκολα και τα εύκολα, τα όμορφα και τα άσχημα…
-Γιατί μπορώ να σου εμπιστεύομαι πράγματα και να είμαι ήσυχη ότι τα ‘αφήνω’ σε καλά χέρια.
-Γιατί ακόμη κι όταν είμαι στα χειρότερα μου, μαζί σου τα ξεχνάω.
-Γιατί κάθε φορά που μετράω όλα αυτά που μου «λείπουν», σκέφτομαι ότι έχω εσένα δίπλα μου και αυτό μου αρκεί! Αλήθεια μου αρκεί.!
Και τι να τα κάνεις όλα τα άλλα στην τελική αν δεν έχεις αληθινούς φίλους να τα μοιραστείς? Να χαρείτε, να κλάψετε, να στενοχωρηθείτε, να γελάσετε, να πέσετε, να σηκωθείτε, να πανηγυρίσετε, να νευριάσετε, να παίξετε, να θυμώσετε, να διασκεδάσετε, να αράξετε, να ονειρευτείτε μαζί…! Τί νόημα έχει να είσαι με τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής σου, να πάς ένα ταξίδι στο μέρος των ονείρων σου, να ζήσεις το πιο όμορφο όνειρο της φαντασίας σου και να μην έχεις κάποιον να το μοιραστείς? Τι αξία έχει το χαζό/τρομακτικό/τρελό/αστείο όνειρο που είδες στον ύπνο σου, ο χαζοχαρούμενος τύπος που χαζογελούσε μόνος στο δρόμο, ο νέγρος που σε ακολουθούσε για ένα hakuna matata, ο τουρίστας που ενθουσιάστηκε με τον Θερμαϊκό και σου ζήτησε να τον φωτογραφήσεις την ώρα που έσκυβε να πλατσουρίσει με το νεράκι του, τα γενέθλια σου ή ο/η πρώην σου που εμφανίστηκε ξαφνικά από το πουθενά αν δεν έχεις κάποιον να νοιάζεται να τα ακούσει? Θα σου πω εγώ… ΚαΜΜία.!
Και πραγματικά για όλα τα παραπάνω νιώθω πολύ τυχερή που σε γνώρισα… έστω και αργά…! Η αλήθεια βέβαια είναι πως αυτό το ‘αργά’ ίσως πρέπει να το κόψουμε κάποια στιγμή… σημασία δεν έχει ο χρόνος που χάσαμε άλλα αυτός που περάσαμε μαζί… και ήδη αρκεί για να μπορώ να πω πως έχουμε δημιουργήσει αναμνήσεις ζωής…
Σε ευχαριστώ λοιπόν που είσαι πάντα ΕΚΕΙ… και σε ευχαριστώ που με έχεις κάνει να πιστέψω το ‘πάντα εκεί’ σου… σε ευχαριστώ που μου απέδειξες πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι αληθινοί και που είσαι εδώ να μου το αποδεικνύεις κάθε μέρα. Σε ευχαριστώ που πιστεύεις σε εμένα ακόμη κι όταν εγώ σταματάω και σε ευχαριστώ που τα άσχημα τα μετατρέπεις σε όμορφα με μια μόνο σου συμβουλή, κουβέντα, λέξη…! Σε ευχαριστώ που μου δίνεις θάρρος για διάφορα πράγματα (κι ας μη βλέπεις ότι όντως μου το έδωσες :P)..!
Και το ποστ αυτό είναι αφιερωμένο σε σένα, που ξέρω πως ‘κρυφοκοιτάζεις’ αυτό το μπλογκ, (κατάλαβες, μην αναρωτηθείς καν και μη συγκινηθείς … ;p)!! Σε σένα και στη sis… Είχα πράγματι πολλές/ +οο αφορμές για να σου αφιερώσω παρόμοιο ποστ, άλλα λίγο οι κινήσεις σου σε μια σημερινή στιγμή, λίγο κάτι διάσπαρτες σκέψεις και λίγο κάτι συγκρισεις, με οδήγησαν και με ενέπνευσαν να το γράψω σήμερα…
Πάντα εκεί λοιπόν! Εκεί και εδώ, εδώ και εκεί! Πάντα εκεί κι εγώ, σε όλα και για όλα… να το θυμάσαι…!!
P.S. Και δευτερευόντως αφιερωμένο σε όλη την υπόλοιπη παρεούλα… για τις αξέχαστες στιγμές που περνάμε μαζί.!
