Κέρινα καράβια λουσμένα από ηλιοβασίλεμα…
Χάνεται ο νους, η μνήμη, η ψυχή… σε αυτά που ποτέ δε θα λιώσουν…
Κάγκελα σκουριασμένα όχι από το χρόνο
Αλλά από την υπομονή, την ελπίδα… σε αυτά που ποτέ δε θα έρθουν…
Και όσα ξεχάστηκαν είναι κάπου εκεί, βυθισμένα σε ωκεανούς
σα θησαυροί που το ροδοκόκκινο άγγιγμα σου θα ξυπνά σε κάθε αυγή…
Σεντούκια από κάρβουνο, ανεκτίμητης αξίας...
Κάρβουνο που όμως δε πύρωσε ποτέ…
Και ότι δεν υπήρξε γκρεμίζεται χωρίς να έχει ζήσει
Από σκιές του ορίζοντα που δε κοίταξες ποτέ….
Τυπωμένα πρόσωπα, χαμόγελα, συντρίμμια σε ένα χαρτί που τείνει κι αυτό να βυθιστεί…
Μα τα κέρινα καράβια ξεπροβάλλουν ξανά… όχι σε θάλασσα…
Πάντα φωτεινά, πλημμυρισμένα από το ηλιοβασίλεμα τους.. στη στεριά…
Κι ότι λείπει θα σκορπίσει τις στιγμές που δεν ήρθαν ποτέ
Χωρίς να σε λυπεί ή να σε ευχαριστεί…
Απλά θα σκορπιστεί… σα τη σκόνη που σκόρπισε το βιαστικό πέρασμα σου στις μυρωδιές ανέγγιχτων μονοπατιών…
