Τετάρτη, Νοεμβρίου 30, 2011

all I wanted....


Δεν ήθελα να ‘μαι δικιά σου, να σου ανήκω «για πάντα»…
Ήθελα απλά να είμαι εκεί για σένα…
Να θέλεις, να με αφήνεις, να μπορώ να είμαι εκεί για σένα…
Δεν ήθελα λέξεις πολλές, μεγάλες ή εντυπωσιακές…
Ήθελα λίγες κι αληθινές… όμορφες, άσχημες… δε θα με πείραζε… αρκεί να ήταν αληθινές...
Και δεν ήθελα υποσχέσεις, πάθη, μεγάλα αισθήματα και μεγάλα συναισθήματα…
Ήθελα μόνο να μπορώ να σ’ αγγίζω, να σε φιλάω, να σ’ έχω στην αγκαλιά μου και μετά να χώνομαι δικιά σου και να ξεχνάω όλα τα άλλα…
Και δεν ήθελα εξηγήσεις κι εξομολογήσεις …
Ήθελα απλά να μ’ αφήνεις να βλέπω τι νιώθεις… σε ένα βλέμμα, σε μια έκφραση, σ' ένα χαμόγελο σου… χωρίς μάσκες και γρίφους…
Δεν ήθελα να είσαι δικός μου… να μου ανήκεις…
Ήθελα απλά να μην ανήκεις ταυτόχρονα και κάπου αλλού…
Ούτε να με χρειάζεσαι, να με έχεις ανάγκη και να με θέλεις συνέχεια κοντά σου ήθελα…
Μια μικρή, πολύ μικρή γωνίτσα στην καρδιά σου ζητούσα, για να μη νιώθεις ότι τη βαραίνω… Δε θα τη βάρυνα…!
Ήθελα μόνο να είσαι δίπλα μου κι εσύ, χωρίς πήγαινε - έλα…
Να κλείνω τα μάτια και να είσαι εκεί…
Και μετά, όταν τα ανοίγω να σε βλέπω πάλι εκεί…
Ήθελα αλήθειες… μόνο αλήθειες…
Ήθελα λιγότερα -πολύ λιγότερα- απ’ όσα δεν τόλμησες καν να φανταστείς ποτέ σου…


Παρασκευή, Νοεμβρίου 25, 2011

what about... after goodbye?



Μετά απο Ένα Αντίο...


Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια


Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,

γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.


Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις… μαθαίνεις

…με κάθε αντίο μαθαίνεις ..!

by Χόρχε Λούις Μπόρχες

Κυριακή, Νοεμβρίου 20, 2011

.. at the appropriate time...

Αν περιμένεις την κατάλληλη στιγμή για να κάνεις κάτι.. δε θα το κάνεις ποτέ.. ;) Ακόμη κι όταν νιώθεις πως ήρθε η στιγμή που περίμενες, πάντα, κάτι μικρό στο πίσω μέρος του μυαλού σου θα σου ψιθυρίζει ‘περίμενε, ίσως στο μέλλον υπάρξει μια λίγο πιο κατάλληλη για να πεις ή να κάνεις το τάδε’…

Κι αν δεν είσαι αρκετά τολμηρός ή αν δεν έχεις κουραστεί να περιμένεις αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή , θα κάθεσαι να περιμένεις εκείνη την λίγο πιο… κατάλληλη… την λίγο πιο σωστή… η οποία όμως δε θα έρχεται ποτέ…

Μέχρι να κουραστείς θα ψάχνεις συνέχεια… μέχρι να εξαντληθείς… μέχρι τότε…

Γιατί όταν κουράζεσαι να ψάχνεις είναι που μαθαίνεις να βρίσκεις…

Γιατί τελικά δεν υπάρχουν κατάλληλες στιγμές… υπάρχουν απλά τολμηροί άνθρωποι που εκμεταλλεύονται την κάθε στιγμή… ;)!




Σάββατο, Νοεμβρίου 05, 2011

bridge the... gap..!

Έχεις νιώσει ποτέ την αίσθηση του κενού στη ζωή σου? Και δε μιλάω για το κενό από άτομα, φίλους, γονείς, αισθήματα ή συναισθήματα… είναι ένα άλλο κενό που δε μπορείς να το εξηγήσεις, να το περιγράψεις… ένα κενό πιο.. καταστροφικό θα τ’ ονόμαζα… ;) Στιγμές που νιώθεις πως δεν αξίζει τίποτα, πως έρχεται η συντέλεια του κόσμου, πως δε σ’ αγαπάει κανείς, πως είσαι μόνος σου , πως τίποτα δεν έχει νόημα πια κτλ. Κτλ.

Ξέρεις, τελευταία μου συμβαίνει συχνά…

Μα… στο τέλος, αργά ή γρήγορα…
πάντα υπάρχει κάτι, πάντα βρίσκω κάτι έστω τόσο δα μικροσκοπικό που ξέρω πως αξίζει… πάντα ακόμη κι όταν νιώθω τη συντέλεια του κόσμου τόσο κοντά, διαπιστώνω στο τέλος πως δεν έχει έρθει ακόμη… Συνεχώς ανακαλύπτω ότι τελικά υπάρχουν άτομα που μ’ αγαπάνε και είναι στη ζωή μου για να μου το δείχνουν όταν έχω αμφιβολίες. Και μόνος στην ουσία δεν είσαι ποτέ.. έχει διαφορά το “επιλέγω να νιώθω μόνος » με το «είμαι πραγματικά μόνος μου”. Το νόημα που δε βρίσκω διαπίστωσα πως το δίνω εγώ τελικά όπου θέλω και κάθε φορά που χάνεται μπορώ να βρω ή να δημιουργήσω κάτι καινούργιο για να το δώσω...! Άλλωστε στο χέρι μου δεν είναι?

Και με όλο αυτό θέλω να πω πως τελικά τίποτα από όσα νόμιζα πως θα γίνουν δεν έγιναν… κι αν κάτι χάθηκε έμαθα πια πως αργά ή γρήγορα θα έρθει κάτι άλλο να το αντικαταστήσει (επαρκώς ή μη) αλλά… thats life, σωστά?

Τα περισσότερα από όσα συμβαίνουν στη ζωή μας είναι τόσο απλά… Έχουμε όμως μια τάση να τα περιπλέκουμε και να τα μπλέκουμε τόσο πολύ που στο τέλος μας είναι αδύνατο να τα ξεμπλέξουμε και να τα αντιμετωπίσουμε… Ίσως απ’ την άλλη να μας αρέσει κιόλας να κάνουμε τη ζωή μας λίγο πιο δύσκολη, λίγο πιο μπερδεμένη... Ξέρεις, ανάλυση της κάθε κίνησης, φράσης, λέξης, τόνου φωνής, μορφασμού… ανάλυση γραμμάτων, σημείων στίξης, emoticon… Ανάλυση κάθε συναισθήματος, διάθεσης... ανάλυση, ανάλυση, ανάλυση!

Σε κάθε μικρή ‘αποτυχία’ μας χάνεται ο κόσμος όλος ενώ στην ουσία βλέπουμε, αργότερα έστω, πως δεν είχε χαθεί παρά μόνο ένα μικρό κουταλάκι νερού της θάλασσας… σε μια κουταλιά νερού πνιγόμαστε στην τελική... και το χειρότερο είναι πως δε ξέρουμε ούτε πώς να κολυμπήσουμε.. ;)

Γι’ αυτό οι σχέσεις έγιναν τόσο περίπλοκες.
Γι’ αυτό συνεννοούμαστε με δυσκολία ή και καθόλου.
Γι’ αυτό αγαπάμε με όρους.
Γι’ αυτό δειλιάζουμε να ρισκάρουμε.
Γι’ αυτό διαλέγουμε πάντα τα λάθος.
Γι’ αυτό ακολουθούμε συνήθως το ‘πρέπει’ κι όχι το ‘θέλω’.
Γι' αυτό φοβόμαστε να εκφραστούμε.
Γι’ αυτό κλεινόμαστε στους εαυτούς μας και αποφεύγουμε να ΝΙΩΣΟΥΜΕ.

Και όλο αυτό για την περιπλοκότητα ξεκίνησε γιατί δε μπορώ να πω δυο απλές κουβέντες σε έναν άνθρωπο ίσως επειδή… φοβάμαι. Μπορεί και την απόρριψη..

Μην αναρωτηθείς πώς συνδέεται η αρχή με το τέλος του
post…Δε ξέρω.

Προφανώς θα συνδέεται σ’ εκείνο το σημείο που είσαι έτοιμος να πεις κάτι σημαντικό και λες "δε το χέζεις, άλλη φορά"... και το κενό μεγαλώνει...

Πέμπτη, Νοεμβρίου 03, 2011

Everybody Leaves...

Τελικά, όσο πιο κοντά έρχεται κανείς με κάποιο πρόσωπο,
τόσο απομακρύνεται από τον εαυτό του ...
Και συχνά η απομάκρυνση αυτή δεν είναι πάντα ευχάριστη...
Και έρχεται η ώρα που το πρόσωπο αυτό φεύγει...
-γιατί "σ' αγαπώ" δε σημαίνει ταυτόχρονα και πως "θα 'μαι πάντα εδώ"...-
-γιατί αργά ή γρήγορα 'όλοι φεύγουν' στην τελική..-
και τότε δεν ξέρεις τι σου λείπει περισσότερο ...
Ο εαυτός σου ή αυτός που έφυγε ...? ?

Τρίτη, Νοεμβρίου 01, 2011

Truths....



... Κανείς δε φοβάται το σκοτάδι, φοβάται αυτό που κρύβει μέσα του...
... Κανείς δε φοβάται τα ύψη, φοβάται την πτώση...
... Κανείς δε φοβάται τα ρίσκα, φοβάται την ήττα...

... Κανείς δε φοβάται να πει σ' αγαπώ, φοβάται την απάντηση...